Vanaf eind 1950 wordt er onderzoek gedaan naar het nog veiliger maken van vliegtuigen om het aantal luchtvaartongevallen te verkleinen.
De belangrijkste reden hiervoor was dat er ondanks een enorme technische vooruitgang op het gebied van veiligheid er nog steeds luchtvaartongevallen plaatsvonden. Hoewel het aantal ongevallen wel verminderde werd de impact van de ongevallen steeds groter. De kosten van ongevallen namen enorm toe en het aantal mensen dat omkwam steeg.
Uit onderzoek van Shappel & Wiegmann in 2000 blijkt dat 70 tot 80 % van de ongevallen veroorzaakt worden door menselijke fouten.
“De cockpitbemanning is dodelijker dan het vliegtuig zelf” is dan ook een zinsnede die hier en daar nog uitgesproken wordt. Het kan niet gesteld worden dat de captain alleen verantwoordelijk is voor het toestel. De complete cockpitbemanning is immers aanwezig.
Uit onderzoek van Heinrich, Peterson en Roos 1980 blijkt dat de meeste ongevallen niet kunnen worden toegeschreven aan één oorzaak of individu maar dat de basis van de meeste ongevallen ligt in het falen van het team. Als oorzaken worden genoemd slechte communicatie, trage besluitvorming, een gebrek aan omgevingsbewustzijn en falend leiderschap.
Na het verschrikkelijke vliegtuigongeluk op Tenerife in 1977 startte de KLM in 1978 met de Human Factors Awareness Course. De roots van Crew Resource Management liggen voor een groot deel bij de KLM.
Binnen de luchtvaart is er veel aan CRM gedaan. Inmiddels worden niet alleen de cockpit crews getraind maar ook alle betrokkenen in processen en uitvoering als cabin crew, onderhoudsploegen enz. Het kijken naar de veiligheidscultuur en daar passend beleid op voeren is een belangrijk onderdeel van het bedrijfsproces geworden.